آئین مستان

آید از حجره اي بانگ غریبی به گوش

 می شود نغمه طائر قدسی خموش

بس که پا تا به سر افروخته است

دیده بر راه اجل دوخته است

بین بستر خموش مصحف ناطق بود

 شب آزادي امام صادق بود

 راحت از رنج و غم و آه شود

خون جگر راهی این راه شود

پر کشد زین قفس خسته و بی واهمه

تا شود همدم همیشه فاطمه

دلش از زهر جفا آب شده

 از ستم خسته و بی تاب شده

ای صداقت سجده آورده به خاک پای تو / صدق در گفتار و در کردار و در سیمای تو

فضل و دانش ذره‌ای در پیش خورشید کمال / عقل و ایمان سایه‌ای از قامت رعنای تو

هر چه گیرد اوج فضل و دانش و علم و کمال / کرسی تدریس باشد تا قیامت جای تو

کوه طاعت بی ولایت کمتر است از پّرِ کاه / نامۀ اعمال مردود است، بی امضای تو

فضل و توحید و کمال و منطق و علم و اصول / زنده‌تر هر روز از گفتار روح‌افزای تو

هست چون ذات خداوند تعالی بی‌مثل / در کمال بندگی شخصیت والای تو

کعبۀ جان هستی و پیراهن انوار حق / چون لباس کعبه زیبد بر قد و بالای تو

بو بصیر و جابر و حمران و هارون و هشام / قطره‌های کوچکی هستند در دریای تو

با وجود آن که چون خورشید می‌تابی به دل / همچنان مجهول مانده قدر ناپیدای تو

آید از هارون مکّیِ تو اعجاز خلیل / ای خلیل الله از آغاز، رهپیمای تو

تا قیامت هر چه گل می‌روید از بستان وحی / بر روی هر برگ آن نقشی است از سیمای تو

چشمۀ عرفان تویی، عرفان ز فیضت چشمه‌ای / معنی ایمان تویی، ایمان بوَد معنای تو

مهر هر پروندۀ طاعت همان مُهر شماست / حق‌پرستی بت‌پرستی می‌شود منهای تو

آفرینش تشنۀ علم است و می‌بینم مدام / کوثر دانش سرازیر است از صهبای تو

نخل سبز نهضت سرخ حسینی میوه داد / از زلال دانش و از منطق گویای تو

در عبادت، در تضرع، در مناجات و دعا / لحظه‌ها بودند هر شب لیلۀ الاحیای تو

با چه جرأت دوزخی‌ها در سرایت ریختند / ای دل اهل تولا جنۀ الماوای تو

دست بسته، سر برهنه، جسم خسته، لب خموش / ریخت بین ره عرق از طلعت زیبای تو

با وجود آنکه عمری سوختی و ساختی / آب شد از آتش زهر ستم اعضای تو

مرغ شب می‌نالد و می‌گوید از سوز جگر / حیف مولا عاقبت خاموش شد آوای تو

کاش یک شب در دل تاریک شب‌های بقیع / می‌نهادم رو به روی تربت تنهای تو

ماه شوال المکرم را محرم کرده‌ای / ای مدینه کربلا در ماتم عظمای تو!

آسمان هنگام دفن پیکرت با گریه گفت / ای چراغ عرشیان در خاک نَبوَد جای تو

سوز تو از نظم «میثم» سرکشد بر آسمان / قبر تـو یـادآور غم‌های جانفرسای تـو

صیام تا قیام 2 - غلامرضا سازگار

از در خونه ي من هم شعله ها زبونه می زد

 نیمه شب بود ولی دشمن با لگد به خونه می زد

بر سر سجاده بودم که نمازمو شکستم

دشمناي بی مروت کمر قتلمو بستند

با طناب و تازیونه سوي من هجوم آوردند

پیش چشم گریون اهل خونه منو می بردند

 پا برهنه بی عمامه منو از خونه کشوندند

 با قد خیمده من رو پشت مرکب می دووندند

 بسکه درد و غصه دیدم دل خسته ام کبابه

مثل حیدر روي دستام جاي زخماي طنابه

 بین راه تا کاخ دشمن لعن بر امیه کردم

با صورت زمین که خوردم یادي از رقیه کردم

منبع: کتاب گلواژه های عترت

حسرت گرفته باز حصار مدینه را / غم تیره کرده است، دیار مدینه را

 آثار حزن فاطمه و غربت علی / پُر کرده است گوشه کنار مدینه را

در کوچه هاي شهر چو ماه علی گرفت / رنگی دگر نماند عذار مدینه را

داغ عزاي حضرت صادق فکنده باز /  با اشک و آه ما سر و کار مدینه را

 تا خاك ریختند بر اندام آن امام / کردند دفن دار و ندار مدینه را

 گویا فشانده اند بر آن قبر بی چراغ / غمهاي بی نشانه مزار مدینه را

می گریم از مصیبت جانسوز او / مگر بر دیده ام زنند غبار مدینه را

 در خلوت بقیع بجز اشک مهدیش / شمعی کجا بود شب تار مدینه را

 من جان نثار مکتب اویم مؤیدم / دارم از او امید جواز مدینه را

هر کی بقیع و ندیده ایشاالله حاجت روا شه

دعا کنه تا به زودی زائر اون غم سرا شه

ایشاالله روزی تو شیعه بقیع ندیده نباشه

تنگه دلم، یاد بقیع، خدا میدونه دل من مبتلاشه

مدینه، فدای نام و نشونت

فدای، قبور بی سایبونت

واویلا، شور محشر بپا شد

واویلا، مدینه کربلا شد

تو کوچه های مدینه یوسف زهرا رو خاکاست

چشای موسی بن جعفر گریون چشمای باباست

مثل علی تو کوچه ها، با دست بسته غریب و زار و تنهاست

مدینه، زخم زبون شنیدی

دوباره دستای بسته دیدی

مدینه، زهرا حرم نداره

دل ما از غصه کم نداره

مهدی عبدالکریمی

آن طائر بهشتی تنها در آشیانه / چون شمع در دل شب می سوخت عاشقانه

سوزش شرار سینه، ذکرش ترانه ی دل / آهش به اوج افلاک اشکش بر رخ روانه

که دیده زاهدی را وقت عبادت شب / با دسته بسته دشمن بیرون برد زخانه

او با کهولت سن با قامت خمیده  / این با قساوت قلب در دسته تازیانه

آن زاده پیمبر ارثیه اش از حیدر  /  این بود که از سرایش آتش کشد زبانه

هر چند خانه اش سوخت از دود و شعله افروخت  / دیگر نخورد یارش سیلی در آستانه

آخ که کشت منصور او را به زهر انگور / دردا که گشت خاموش آن گریه شبانه

هفتاد سال عمرش سال غم بود /  هر لحظه دید بیداد از فتنه زمانه

آن عزّت رفیعش آن غربت بقیعش / جز تلّ خاک نبود از قبر او نشانه

غلام رضا سازگار